Al weken staat het leven van 15-jarige puberdochter in het teken van de Carnaval. Wat doe ik aan? Waar ga ik naar toe? Met wie zal ik gaan? Zou ik wel binnen komen? Met wie ga ik logeren? En vooral ook; hoe laat moet ik thuis zijn??
Dochterlief en vriendin hadden besloten dat ze dit jaar samen soldatenmeisje en katje wilden worden. (Ja, 4 dagen hetzelfde aan is tegenwoordig not-done.) Ik zei dat ik het allemaal best vond, zolang ik maar GEEN, ik herhaal GEEN kleren hoefde te naaien.
Vroeger naaide ik van alles voor de kinderen in elkaar. Van dekbedovertrekjes tot gordijntjes. Van poppekleertjes tot keukenschortjes. En van schattige meisjesjurkjes tot vrolijke carnavalpakjes. Maar op de één of andere manier is het plezier in het naaien de laatste jaren verdwenen.
Maar goed, wat ik wilde zeggen; na al een aantal carnavalswinkels te hebben bezocht, togen de dames naar de markt in de Grote Stad op zoek naar
het-perfecte-pakje. Ik gaf ze wat geld mee en drukte ze nogmaals op het hart dat ik GEEN, ik herhaal GEEN kleren zou maken!
2 uurtjes later kwamen de leedies thuis met een leuk zwart jurkje en
jawel,
een meter soldatenstof..........
#*$%^># [mopper]
#*$%^># #*$%^> [nog meer gemopper]
Dit keer zou ik sterk zijn en niet toegeven. Hah, wat dacht ze wel niet!
Maar liefst 2 weken hield ik stand.
Tot ik gisteren toch maar weer achter de naaimasjiene kroop.......
Inkonsekwent?
Hoezo?????
Ik weet het, opvoedkundig giga fout.
Maar hé, ik kon het nog!

Eigenlijk was het best wel weer leuk om het stof door m'n handen te voelen glijden.
En weet je dat het een ontzettend goed gevoel geeft om van een lapje van twee-en-een-halve euro een broekje in elkaar te zetten?
[Daar koop je tegenwoordig nog geen paar sokken meer voor.]
Kreeg er zelfs zoveel plezier in dat ik vanochtend met wat oude lapjes nog een nieuw speldenkussentje hebt gemaakt.
En ik voel...
ik voel....
dat die naaimasjiene de komende tijd vaker op de keukentafel te vinden zal zijn.